Metro

siedziała sobie pod tym czerwonym parasolem i obserwowała spieszących się ludzi. ona nigdzie się nie spieszyła, powiedziałabym nawet, że była trochę znudzona i czytała jakąś ulotkę, którą po drodze wcisnęła jej jakaś kobieta.

Kiedy wyszedł z baru skierował się właśnie w stronę metra. Wyciągnął ze swojej torby 'imię róży' i idąc wczytał sie w książkę. Jego lektura tak go wciągnęła, że o mały włos, a walnąłby w słup. Po tym incydencie rozejrzął się dyskretnie dookoła, czy przypadkiem nikt nie widział.

a caroline widziała! i stłumiła śmiech. no dobra, może to nie było śmieszne, ale ona miała dobry humor i wszystko ją bawiło. położyła ulotkę na stolik i natychmiast zwiał ją wiatr, ale jakoś ją to nie obeszło. poprawiła kardigan i nadal obserwowała przechodniów.

I oczywiście ktoś musiał to zobaczyć! Spojrzał na śmiejącą się dziewczynę. Złapał ulotkę, którą porwał wiatr i podszedł do niej. Wręczył jej świstek.
-Niczego nie widziałaś - powiedział głosem żywcem z mrocznego dreszczowca, za którym chował się mały uśmieszek.

skojarzyło mi się z jokerem. ;p
wzięła ulotkę.
- no dobra, niczego nie widziałam - powtórzyła posłusznie. - ale i tak widziałam - dodała ciszej, uśmiechając się.

niestety nie ogladalam batmana;o

Gdyby miał prochowiec, to postawiłby w tej chwili kołnierz, ale miał tylko skórzaną kurtkę.
-No mam nadzieję - powiedział, bo nie usłyszał drugiej części jej wypowiedzi.
Schował książkę do torby, bo nie chciał, żeby tym razem całkiem się przez nią rozłupał.

ja też nie, ale jokera kojarzę, on był chyba mrocznym rycerzem.
- co czytasz? - postanowiła mówić do niego na ty, bo kojarzyła go z firmy, chociaż chyba nigdy nie mieli okazji pogadać, nieważne. - zmierzch, księżyc w nowiu, czy jeszcze następne części? - zaśmiała się.

Błogosławił pana za to, że nie zwracała się do niego per "pan".
Spojrzał na krzesło przy stoliku, później na nią z wyrazem twarzy typu "mogę?" i nie czekając na zaproszenie dosiadł się do niej. On jej nie kojarzył z firmy, sori.
-Jestem za dzejkobem, a zdaje się, ze ed wygra, więc nie czytam tego scierwa! - zazartował, pokazując okładkę książki dziewczynie.

- moja kuzynka czytała wszystkie części i co do jacoba to muszę cię zmartwić - pokręciła głową. - też tego nie czytam. wszyscy są tacy wyidealizowani, czytałam dwa rozdziały pierwszej części i mi starczyło - wzruszyła ramionami i spojrzała na książkę, którą jej pokazał.

Zrobił smutną minę. Ale puknął książkę w okładkę.
-Umberto eco - napewno jej to coś mowiło. I właśnie mu coś zaświtało w głowie. Kojarzył ją z dzisiejszych przymiarek, z firmy. - Czy my przypadkiem nie pracujemy razem? - zapytał. Trochę głupio, no ale.

pewnie jej to coś mówiło, ale raczej nie czytała zbyt wielu książek, nie to, że była pusta, czy coś, po prostu rzadko kiedy miała na to czas.
- chyba tak. branch&fouque? - uśmiechnęła się.

Zastanowił się chwilę, czy tak to się nazywało.
-Taaak - w końcu powiedział. No pięknie. Kolegów z pracy zazwyczaj poznaje się w pracy, a nie przy ulicy. - Luc - skinął szarmancko głową.

- caroline - posłała mu uśmiech, pominę już, że praktycznie cały czas się dziś uśmiechała, no ale już nieważne. w każdym razie nie poznali się w pracy i będą oryginalni. - jesteś modelem, tak? - zapytała, bo jakoś nie bardzo kojarzyła.

-Tak, ty też, prawda? - on nie tyle się uśmiechał, co podśmiechiwał się niecnie i dyskretnie. Była ładna i pewnie fotogeniczna. Idealna modelka. - Dopiero co przeniosłem się tu z innej firmy.

- tak, ja też - pokiwała głową. - w zasadzie nie wiem co robię jako modelka - roześmiała się. - z innej firmy? z jakiej?

-Daj spokój, jesteś śliczna i napewno świetna - posłodził jej troszkę, a potem zarumienił się leciutko. - Właściwie to nawet nie pamiętam nazwy, nie mam pamięci do takich rzeczy i krótko tam byłem - fajnie musiała jej się rysować jego sylwetka. Najpierw słup, teraz pamięć starca..

- nie przesadzaj - była przyzwyczajona do komplementów, więc nawet się nie zarumieniła, och, niech żyje skromność. - ja zawsze marzyłam, żeby być modelką victoria's secret, ale nie wiem czemu.

-Nie przesadzam! - zapewnił ją. - Wiesz, byłem kiedyś z limą, nic szczególnego - wyznał szczerząc się. - Chyba powinienem już iść, zobaczymy się w pracy. Do zobaczenia - pożegnał się ładnie, a nawet dygnął lekko, jak prima balerina!, odchodząc od stołu. Oczywiście zapomniał wziąć książki.

prima balerina, o matko. no więc zabrała tą książkę i postanowiła, że przy najbliższej okazji mu ją odda i skierowała się do domu pewnie.