Studio fotograficzne

Usiadł obok niej i spojrzał w aparat. Zdjęcie faktycznie było dobre, chociaż troszkę kulało technicznie. Ale tego właśnie potrzebował świat - naturalności!
Później spojrzał na nią. Nie rozumiał dlaczego była taka oschła. Wcale nie chciał jej wyrwać, zaliczyć, nic z tych rzeczy. Chciał być miły.
-Zawsze jesteś tak profesjonalnie zdystansowana? - ujął to w łagodne słowa.

Spojrzała na niego z podniesionymi brwiami.
A ty zawsze jesteś pełen wyższości?-odpowiedziała pytaniem na pytanie.
No bo jak to inaczej nazwać. Facet może i był miły, ale na pierwszy rzut oka wydawał się po prostu próżny.

Odwrócił wzrok. Trochę go to raniło, bo był naprawdę wrażliwą osobą.
-Pudło - odpowiedział cicho i wstał. Podniósł swoja koszulę i zaczął ją zakładać.

Zdziwiła się jego zachowaniem i właściwe uznała, że może trochę przesadziła.
złapała go za dłoń i powiedziała.
-Przepraszam, nie chciałam. Czasem nie myślę co mówię-sama nie wiedziała, czemu go przeprasza. może rzeczywiście miał w sobie to coś.

Uśmiechnął się mało przekonywująco.
-Nie, pewnie masz rację - nadal mówił cicho. Ludzie traktowali go tak, bo jego wiek nie był adekwatny do wykonywanego zawodu? Pokaże światu, że się myli. Aczkolwiek pewnie zdobędzie parę blizn w walce.

-No daj spokój-powiedziała ciągnąc go z powrotem w dół. Sama nie wiedziała czemu, ale w tej chwili chciała jak najbardziej by z nią został i trochę pogadał.
zrezygnowana puściła jego dłoń. Pokręciła głową nad swoją głowa.
-jezu, jaka jestem głupia

Usiadł z niezapiętą koszulą obok niej. Uśmiechnął się tym razem szczerze, ale tak nie do końca radośnie.
-Nie jesteś głupia - powiedział niepewnie. Splótł dłonie na swoim kolanie i spojrzał na nią.

-jestem, jestem-powiedziała nie patrząc na niego. Było jej strasznie wstyd przez to co powiedziała.
zawsze gadam głupoty-pożaliła się

Teraz jemu było głupio, ze wparwił ją w zakłopotanie.
-Przestań, przepraszam, to ja przereagowałem - odgarnął jej wlosy z czoła, ale szybko cofnął rękę. No tak, w końcu był staruszkiem.

Uśmiechnęła się lekko do niego.
-boje jesteśmy trochę głupi i dziwni.
Powiedziała podwijając nogi po brodę i oplatając je dłońmi.
-Co cię sprowadza do B&F?

Zaśmiał się.
-Chyba trochę jest w tym prawdy - znów usiadł po turecku, na przeciwko niej. - Jakoś nie układało mi się z poprzednimi firmami, a nie spocznę, dopóki nie znajdę miejsca, do którego będę przychodził co rano z uśmiechem.

-B&F jest genialne-powiedziała mu z uśmiechem-spodoba ci się tutaj.
dodała z przekonaniem.
Zajęła się na chwilę a potem powiedziała.
-Jutro są pierwsze przymiarki, dobrze trafiłeś.

Spojrzał na zegarek wiszący na ścianie. Oho, pomyślał, chyba powinien już iść.
-Czyli spotkamy sie jutro - zauważył, bo widział, że patrzyła na niego na początku jak na manekin, więc pewnie byla projektantka. Prosze, jaki domyślny! Wstał i zapiął swoją koszulę i pomógł jej tez wstać.

Złapała jego rękę i wstała.
Ziewnęła przeciągle.
-Nie wiem jak ja jutro wstanę-powiedziała uśmiechając się i ruszając ku wyjściu.

-Proponuję zakup budzika - tak, to zdecydowanie był niezawodny sposób na wstawanie! - przystanął w drzwiach, żeby ją puścić przodem.

Przed wyjściem z firmy wywołała jeszcze zdjęcia z dzisiejszej sesji. Przeglądając je, popijała leniwie kawę. Po chwili spojrzała na zegarek i otrząsnęła się. Czy to, że jak zwykle została po godzinach, można już uznać za pracoholizm? Milla lubiła swoją pracę, ale nie chciała jej przecież podporządkowywać całego życia. Zabrała więc zdjęcia, aparat i torbę i szybkim krokiem opuściła studio.